steppen van Rotterdam naar Santiago, tussen Tours en de Pyreneeen

onderweg 2

Dinsdag 10 juli "verkeerde route - prachtige zonnebloemvelden"
's nachts regen en dat stopt niet voor twaalf uur omdat wij toevallig verder willen dus alles opgeruimd onder het afdak van de wc's, soms kunnen we er onderweg niet onderuit maar de meeste tijd manoeuvreren we aardig tussen de buien door, onderweg een biertje en magnetronpizza voor mij en koffie voor C' en dan nog even wachten tot het plaatselijke postkantoor om 14:00 opent om het volle dagboek en de papieren die we niet meer nodig hebben maar wel willen bewaren naar huis te sturen, na een zonnige lange rit met een taartje die C' in het magnetronpizzapostkantoordorpje heeft ingeslagen stoppen we even in Maure waar we weer opgewarmde koffie, brood, water en appels kopen, de banketbakker had van lege soesjes stukjes geknipt en daar op een taartje vogeltjes van gemaakt. Bij het verlaten van Maure raken we de weg kwijt, de route vermijdt de N10 en daardoor komen we in een nieuwe wijk terecht, terugrijden willen we niet dus gaan we verder, rijden zo drie kilometer om maar

het geeft ons een onbeschrijfelijk uitzicht op de zonnebloemvelden, onderweg kan C' zich helemaal uitleven op het "ik vraag even de weg" nivo, de omgeving veranderd langzamerhand van vlak naar heuvelachtig en onderweg zien we weer die in de bergwand uitgehakte holtes voor opslag, we overnachten na 53,5 kilometer in of naast Djangé St Romain net over de brug vanaf de D18 aan de prachtige brede rivier de Vienne, niet diep maar met een flinke snelheid, een heerlijke sfeer om in te zijn maar helaas, één nacht is genoeg. Op de camping staan alleen drie caravans met werkers en hun gezin en een Engelse jongen die alleen en op een fiets zonder versnellingen op weg naar Calais en Engeland is. Het luchtbed oppompen kost verschrikkelijk veel tijd en moeite met het erbij gekochte pompje. Herinner je je de föhn nog die C' in Tournai gekocht heeft, de föhn die onze schoenen, sokken, T-shirts en verder eigenlijk alles al een keer gedroogd heeft? Deze kunnen we ook uitstekend gebruiken om het luchtbed mee op te pompen want het dopje van het luchtbed zit in een grotere schroefopening en de föhn doet er anderhalve minuut over.
De N10 gaat trouwens dwars door dit dorp waar we 's avonds nog een biertje gaan drinken maar wat echt uitgestorven lijkt, helaas want het voelt hier best goed.

Woensdag 11 juli "te stijl voor steps"
's morgens slapen we nog als de plaatselijke grasmaaier de kantjes komt scheren, we hebben heerlijk geslapen en staan met tegenzin op, douchen heet en vertrekken na natuurlijk koffie voor C' ik doe alleen voor de vorm mee.
Vandaag geen regen de eerste dag helemaal zonder!

In Châtellerault de St Jacques kapel bekeken, deze heeft heel eenvoudig glas in lood ramen en het valt op dat ik dan veel beter zie wat het is, de glas in lood ramen in de kerken en kathedralen die we gezien hebben zijn zo overweldigend groot en druk dat ik er alleen de kleuren van zie, de afbeeldingen zelf gaan verloren, we steken twee kaarsjes aan en gaan verder. We passeren een prachtig meer bij Dissay en stoppen onderweg voor verse baguette, de camping in Poitiers waar we gaan slapen is geheel in de lijn der verwachting boven op de berg maar de toegangsweg is een beetje onduidelijk aangegeven, de vrouw in de broodjeszaak wijst een stukje terug en zegt daar kan je ook naar boven, wij tweehonderd meter terug en we staan voor een weggetje zo stijl dat we samen een voor een de steps driehonderd meter naar boven moeten duwen, maar snijden zo wel bijna drie kilometer af volgens de vrouw.

Donderdag 12 juli "groot grond bezitters"
Gisteren droog, vannacht droog en als we opstaan is het nog steeds droog, beiden heel slecht geslapen maar reden genoeg om opgewekt op pad te gaan, het weggetje naar beneden zoals we gisteren gekomen zijn durven we niet te nemen en nemen de afdaling die ik op de kaart die bij de camping hing heb gekozen. Mooie route langs en door Poitiers naar de St Pièrre kathedraal en een stukje verderop St. Radegonde. Heerlijk gegeten in het centrum en het eten en de warmte zorgen ervoor dat we loom zijn en niet ver gaan vandaag, we rijden gelukkig door veel bos en stoppen bij Chateau Garnier, deze camping ligt aan een meer bij de splitsing van de D100 en D36, het is super simpel, douche met warme en koude kraan knop. We staan als enige gasten op de camping, geen eigenaar of beheerder te bekennen en ook 's morgens komt er niemand om geld op te halen, helaas. C' wilde de deur van de tent graag openhouden om ?, dan wordt het dus een stuk kouder dan "anders". Voor de eerste keer hebben we niet in de slaapzakken geslapen maar op het luchtbed een doek en op ons de aan elkaar geritste slaapzakken als dekbed. Dat sliep een stuk beter dan in de slaapzakken die van een te glad materieux gemaakt zijn en je dus, als de grond niet echt waterpas is, onder- of bovenaan op je luchtbedje wakker wordt.

vrijdag 13 juli "filosofisch einde van de dag"
We hebben geen haast om te vertrekken en dat doen we dus laat, het eigenaars stel van Hotel La Papill'hôte in Chateau Garnier waar we direct stoppen is erg aardig en zij verschaffen ons de koffie om weer op gang te komen, nog even brood met karwei zaadjes en drie liter bronwater kopen, voordat we gaan is het 13:15uur en 32 graden buiten heel heet na de afgelopen frisse dagen, we steppen tot in Charroux, we bestellen koffie en broodjes bij de Engelse meid die deze kroeg afgelopen mei met haar vriendje gekocht heeft, ze wijst ons de weg naar een camping vijfhonderd meter vanaf het overdekte marktplein waar de giga geluidsinstallatie gebouwd wordt, een goed plan om hier de 14de juli te verblijven als de Fransen de wegen onveilig maken tijdens hun jaarlijkse feestje, de camping die ze aanwees is gratis maar scheef en zonder douche of toilet, eigenlijk alleen geschikt voor campers. Ik had nog wel vier douche jetons bij har gekocht, helaas kunnen we hier niet blijven! Ik draag al drie dagen dezelfde kleren dus een echte wasmachine of waslijn zou al fijn zijn. Douchemuntjes terugbrengen en we rijden verder naar Nanteuil en Vallée. De camping langs de Argentor is voor pelgrims gratis en hier is het ook feest morgen. Vandaag is het heel het dus dat is weer even wennen, het water verdwijnt als sneeuw voor de zon. Het teer wat door moet gaan voor weg is heel zacht en het grit wat erop gestrooid is brengt door de hitte het zwarte teer omhoog, de weg ligt dus vol zwarte kleverige druppels dat eerst aan je schoen blijft plakken, dan op je tree plankje gaat zitten en het wisselen van voet een stuk lastiger maakt maar misschien gaan onze schoenzolen hierdoor wel veel langer mee? Vlak voor Nanteuil vraagt C' de weg naar de camping aan mensen die in hun tuin onder een mooi afdak zitten, ze nodigen ons uit voor een drankje en wijzen de weg, ze vertellen over het feest op het terrein naast de camping morgen, "tent, schaap aan het spit, etc." denk ik, we rijden verder en om 19:50 uur en stoppen net voordat we het dorp uitrijden om koffie te drinken en brood te kopen bij de bakker die na mij de deur op slot doet. De bazin van de tent waar we koffie bestellen vindt ons er niet uitzien en vindt ons, we zitten midden voor haar etablissement, niet echt een uitnodigend gezicht voor de mogelijke klanten, too bad! Vandaag en morgen 14 juli blijven we hier om ongelukken met alcohol in het verkeer te voorkomen (schijnt nogal raak te zijn op 14 juli in France). Op de camping staan drie caravans en we zetten onze tent tegenover degene waar een kanjer van een Duitse herder aan een lange ketting loopt, verder is er niemand bij die caravan, als ik na een paar keer voorlangs te zijn gelopen het niet kan laten blijf ik staan binnen zijn bereik, hij komt naar me toe en komt tegen me aan staan en kwispelt. Als we alles opgezet en geregeld hebben lopen we, nog steeds in onze vuile kleren terug naar het dorp om een afzakkertje te halen in een restaurant waar Guinness bier verkocht wordt. C' kletst al snel met een zeer oude Engelsman aan de bar en ik zit aan een tafeltje om te schrijven, ik zit hier best biertje en goede muziek. Na een Guinness en een Pelforth wordt alles er niet duidelijker op wel leuker, ik hoor negen jonge mensen Frans kletsen en dat klinkt nu echt als muziek, één van die fransen zegt af en toe iets tegen die oude Engelsman van daarnet en hij heeft een accent dat niet zomaar aan komt waaien en hij blijkt dus ook Engels en student te zijn. Als C. terugkomt van haar telefoon gesprek met thuis duurt het niet lang voordat ze aan de praat raken, hij verteld over Nietzsche of het niets is, negentien jaar oud en heerlijk om naar te luisteren, hij en C. wisselen van gedachten maar dan wel hardop, tegen de achtergrond rock and roll, de kakofonie van de Fransen hoor ik Khalil Gibran, Gourdjeff en Ouspenski heen en weer vliegen.

Zaterdag 14 juli "feesttijd en geen geld"
De hond slaat aan als er om drie uur iemand thuis komt en 's morgens is het helemaal bewolkt, het ziet er niet erg vrolijk of feestelijk uit, C' laat me liggen en wast bijna alle kleren en gaat met de step naar Nanteuil, klinkt misschien ver maar is hooguit zeshonderd meter. Als ik mezelf tussen de lakens vandaan sleur en na het douchen ook die kant op ga oppert ze om in het restaurant waar we gisteravond gezeten hebben te gaan eten, daar wordt druk gewerkt en we wachten met koffie en jus d'orange tot het moment dat we de kaart krijgen waarin we lezen wat C' al gezien had voor ze me uitnodigde om hier te eten, omelet champignons patat, klinkt uitstekend maar smaakt nog beter, na een paar weken van veelvuldig brood, kaas en koude ratatouille uit blik is dit een welkome afwisseling, ik merk ook dat ik veel eerder vol zit, wellicht omdat de hoeveelheden die ik de laatste weken heb gegeten een stuk kleiner zijn dan wat ik normaal gewend ben
Op de camping houden we siësta, slapen niet maar doen hééél rustig aan, op het feest terrein naast ons draaien de vier schapen boven een houtkoolvuur, 's middags lopen we terug naar het dorp om ergens te pinnen. We hebben geen contant meer en voor vanavond zou dat wel wenselijk zijn. Nanteuil heeft geen bank en geen Pinautomaat, dat wordt een hoop water drinken vanavond. Na de kaart van de omgeving goed bekeken en een beetje geïnformeerd te hebben, besluit ik na de ergste hitte om om half acht naar het dichtstbijzijnde dorp, op een kilometer of negen afstand naar een bank te gaan zoeken, nadeel is dat we hier in een dal zitten en Champagne Mouton, daar waar de bank is ligt ook in een dal.
Tegen alle verwachting in is er geen muziek op het feestterrein naast de camping dat is jammer want ik had C' een dansje beloofd, we gaan wel eenbiertje drinken en ontmoeten de mensen waaraan we gisteren de weg gevraagd hebben en praten een tijdje met de ontwerper van de schapengrill instalatie, na een halfuurtje gaan we weer richting het restaurant, niet te lang want morgen weer vroeg op om voor de warmte al wat kilometers gedaan te hebben. We ontmoetten Jack de Engelse-Fransman en diens Arabvriend Julian en we ratelen er luchtig op los. Ze benoemen ons als een vijftienjarig verliefd stel, dat is een mooie benadering voor onze relatie. De jongens stoeien met dezelfde problemen als overal, "welke invloed heb je als eenling op het geheel?" Ik vertel Margret Mead's quote en beloof ze Rupert Sheldrake's theorie en praktijk tests te mailen. Het plan was om vroeg te gaan slapen maar we verlaten het restaurant na sluitingstijd

zondag 15 Juli "~~the after pa~~... after the party"
Vannacht heb ik met mijn kleren aan geslapen om te kijken of ik zo van het zweten in/onder de slaapzak af kan komen, een goed idee.
Om acht uur loopt de wekker af en C' is niet vooruit te branden maar om 9:15 rijden we naar Nanteuil om nog even koffie te drinken en boodschappen (brood appels bananen water)te halen, 10:40 gaan we op weg en we vragen ons hardop af welke nieuwe vrienden of oude bekenden we vandaag tegen zullen komen. Het wordt heet, heel heet en om 13:00 stoppen we in Coulgens voor koffie en om een beetje af te koelen, als we verder rijden worden we soms ingehaald door wat ik noem hormoon auto's en als we het plaatsje Brie binnen rijden zien we waar ze allemaal heen gingen, hier staan ze in het gelid deuren en ramen open en veel kabaal. Na enige tijd rijden we Viville binnen, het is allang etenstijd geweest maar de meeste tijd hebben we geen huis, laat staan een restaurant gezien dus we strijken neer op een bakje naast een Petange veld en verorberen de stokbrood en gesmolten brie die we bij ons hebben. Op een picknick bankje vlak achter ons zit een oude Fransman, boos of/en dronken, hij praatte eerst hard tegen ons maar we geven geen antwoord of reactie en hij gaat al binnensmonds mompelend een stukje verderop in het gras liggen slapen, als we verder rijden zien we dat

er een bron is en C' wil effe pootjebaden, in het bekken ernaast waar het water van het basin instroomt zit veel vis en plonsen de kikkers als ik erlangs loop. Eindelijk spot ik een brulkikker, zo'n Noord Amerikaanse schreeuwlelijkerd die we al horen vanaf het moment dat we Alblasserdam passeerden. Ze zijn waarschijnlijk uitgezet door iemand in Europa die dacht, "da's leuk zo'n kikker in de natuur, die hebben we hier niet!" echter hij is zonder natuurlijke vijanden, de reigers en zelfs de Fransen vinden hem niet te vreten. Hij vreet een hoop andere kikkersoorten en vermenigvuldigd als de konijnen.
C' knapt zienderogen op en we gaan rap weer voort en zonder verdere tussenstops rijden we Angoulême binnen. binnen. Deze stad is een stuk forser dan Poitiers of Tours, zo beleef ik het in ieder geval en we doen ruim een uur vanaf het passeren van de stadsgrens tot aan de Auberge de Jeunesse want daar gaan we slapen vannacht en degene die ons inschrijft ziet ons aankomen en dirigeert ons met de steps direct de eetzaal in, we krijgen weer een kamer alleen voor onszelf en gaan snel opzoek naar een rustig plekje langs de rivier die hier voor de deur langs stroomt, C' heeft de smaak te pakken en wil even zwemmen. Ik ben versleten, heb armen en kop als een neger, weliswaar een Zoetemelk neger of zoals sommige Fransen zeggen een "tan paissan of agrico tan". De rivier loopt een stukje verderop ook een zijsprong in, stroomt erg snel en is koud, te koud naar mijn zin, maar niet voor C' en ze overleeft de sterke stroming en de kou, ik hang heel even mijn voeten erin en voel de kou zo lang mijn ruggengraat omhoog kruipen. Terwijl we daar zo zitten rijdt er achter ons een jongen van een jaar of vijf met zijn step de brug op en af en heeft daar blijkbaar zo'n plezier in dat zijn koppie en al zijn tanden glinsteren, hij bewonderd onze steps maar is dolblij met de zijne en deze brug.
Na het douchen lopen we de stad in om nog even wat te eten maar alle restaurants die we tegenkomen zijn dicht en als we het vragen worden we steeds verder de stad ingestuurd, om 20:00uur is het nog 32 graden en uiteindelijk eten we tegenover het gemeentehuis in een visrestaurant en om tien uur gaan we afgeserveerd naar huis, het gaat onderweg steeds harder waaien en zodra we binnen zijn zetten we de deur en raam open om de temperatuur een beetje naar beneden te krijgen en C' wast nog even de gebruikte kleding.
Toen ik begon te schrijven trok ik even mijn schoenen uit en aaaah lekker even zonder schoenen dacht ik maar er liep iets over de grond wat op een kakkerlak leek en ik sla hem met mijn schoen plat, een minuut of wat later nog een en ik was direct erg oplettend want het herinnert me aan onze reis naar Gomera, zodra daar het licht uitging was het kermis en dat hoeft voor mij even niet

~~~~ mijlpaal 15 juli
Wel even het vermelden waard; C' en Albert zijn op 15 JUNI vertrokken en het is nu dus alweer 15 JULI!
Toch 'zomaar' even al een maand weg, met z'n 2en op de step, maar kijken waar je slaapt en of je kunt douchen/wassen...ons al een maand niet gezien en natuurlijk hun kleinzoon Michio... Bikkel hoor!
*N

maandag 16 juli "bronwater genoeg"
De wekker wil waar maar we zijn niet in staat om voor 8:30 te bewegen, het grote raam heeft de hele nacht wagenwijd open gestaan en toch heb ik zelfs nog zonder laken geslapen, zelfs nu is het nog warm genoeg, we vertrekken zonder ontbijt of koffie en

gaan op zoek naar een aanknopingspunt voor de route en komen waar we gisteren de laatste keer koffie gedronken hebben aan een rotonde vlak bij, zodra we die gevonden hebben zetten we ons aan een tafeltje en eten verse croissants en chocolade broodjes met automaten koffie, heerlijk aan een zeer drukke rotonde voor de boulangerie, een mooie metafoor voor ons leven.
We vinden onze weg snel, uit Angoulême gaat het grotendeels omhoog en bij Torsac voegen we ons weer op de officiële route, de onze was een variant om door Angoulême heen te kunnen gaan. Net voor Torsac is een natuurlijke bronnen omdat het uit niet meer dan een paar huizen bestaat nemen we aan dat we hier niet kunnen eten maar voor de zekerheid vraag ik aan een zeer vriendelijke ietwat gezette Fransman die langs de weg borden voor een BBQ in de grond staat te slaan of hier een restaurant in de buurt is, Zeker zegt ie en wijst een paadje naar boven, het blijkt een lelijke kroeg met achter gesloten deuren een klein restaurantje maar buiten is er een afgeschermd terras, goede bediening en heerlijk eten. Restaurant La Forge gerund door Pascal Melin. Een uurtje of anderhalf later rijden we door Roncenac met ook een natuurlijke bron, hier komt koud water met een indrukwekkende snelheid van 90 liter per seconde omhoog en was blijkbaar zeer bekend bij de bedevaartgangers. Hoewel het best lekker warm is voelen we af en toe een paar regendruppels en dat gebeurd de hele middag als we door het landschap over een bijna rechte weg stijgen en dalen,

het is een mooi gezicht en leuk om te doen, we laten ons in de afdaling zo ver mogelijk door de knieën op de hurken zakken zodat de luchtweerstand minimaal is en proberen zo snel mogelijk te gaan zodat de klim al gedeeltelijk met de energie van de afdaling gebeurd. Uiteindelijk gaat het steeds vaker regenen zodat we onze poncho's aantrekken, voor het eerst deze reis passeren we walnoten boomgaarden en als we even schuilen voor de regen onder de bomen van iemands oprit, komt de vrouw des huizes met de auto eruit draait haar raampje open en wijst dat we op haar overdekte plaats voor het huis mogen schuilen, heerlijk even op een stoel, droog en beschut. Als we eindelijk op de plaats komen die we voor vannacht uitgezocht hadden strijken we neer in de bar die meer Engelsen dan Fransen bevat. Als er in een bar alleen Fransen zijn is het best rumoerig maar deze gasten schreeuwen door elkaar om het hardst. Met eerst een en later nog een zeer oude Franse mannen even leuk contact en een gedeelte van de Engelsen wonen hier, zijn aan het werk of op vakantie. De barvrouw heeft al aardig wat Engels geleerd en komt C' vertellen dat hoewel ze geen baguette meer heeft ze wel bruin brood uit de vriezer wil ontdooien en zo toch wat te eten kan maken, alle winkels in dit dorp zijn namelijk op maandag gesloten en we hebben niets meer, dat is ons nog niet eerder overkomen. Na tien lange minuten brengt ze ons de klaargemaakte zandheksen met kaas en tomaat met verse jus d'orange, een Pelforth met crème de cassis na en ik zit hier als God in Frankrijk zoals de Engelse niet zeggen.
We worden door een Fransman die schijnbaar dezelfde manier van 'spreken' als deze Engelse kerels heeft overgenomen op het hart gedrukt om de camping hier niet te nemen maar door te rijden naar Aubaterre, die groter luxer mooier en weet ik al niet wat is dan de plaatselijke camping. Omdat hij dat zo uitdrukkelijk en vaak herhaalt verzinnen we dat het een vijand van de plaatselijke campinghouder is of een vriend van die in Aubaterre of beide. De rit daarheen is weer minimaal zeven kilometer extra en het is heel rustig onderweg, waarschijnlijk omdat het etenstijd is. Het gaat als van een leien dakje die ze hier trouwens genoeg hebben, de intocht is langs mooie huizen en ook hier zien we weer de in de rotswand uitgehouwen ruimtes, de camping naast het kayakcentrum is alles zoals beloofd werd.
Omdat het maandag is zorgt onze dochter i dat ze in ons huis in Rotterdam is, C' smst haar dan het nummer van een telefoon en i belt haar met de pc, soms lukt het niet en dan bellen ze even mobiel, helaas. i laat haar zoontje M. van anderhalf thuis omdat hij ons in ons huis aan het zoeken is en huilt omdat we er niet zijn. Dat alleen is al reden genoeg om naar huis te gaan en op deze momenten wil ik dat ook echt. Deze heerlijke vakantietrip met C' en alle aardige mensen die ik ontmoet heb leggen het helaas af nu en ik weet wel dat het allemaal emotie is maar het voelt heel echt en naar. Voor mezelf vergelijk ik het met een vastenperiode, dan ruikt alle eten heerlijk en zou je een moord doen om te kunnen eten maar als ik dan genoeg ervan ruik heb ik eigenlijk niet eens zo'n honger meer, het verlangen ernaar lijkt dan een truuk van je hersenen.

Dinsdag 17 juli "niet zingen in de kerk"
Aubeterre om 7.30 uur loopt de wekker af. C' heeft een beetje hoofdpijn en blijft dus nog even liggen zegt ze, om acht uur ga ik me scheren en douchen en breng mijn spullen weer naar de tent en neem mijn schrijfgerei mee, zet mijn walkman mp3 speler op en ga op zoek naar de plaatselijke broodleverancier, dat is dichtbij en ik koop:baguette, bananen, appels en water, moet genoeg zijn, onderweg terug eet ik mijn deel van de buit alvast op.
C' is al een stuk opgeknapt maar zegt dat het nog beter zou gaan als ik even de föhn (krijg de puntjes er iet bovenop met azerty) over haar outfit zo halen. We zijn al laat maar drinken nog even koffie op de camping, de koffie is heel goed evenals de Brusselse wafels die we gisterenavond hebben gekocht, vers gebakken met vanille ijs schijfjes banaan, chocolade saus en slagroom en dat wegspoelen met koffie dus. Heerlijk maar dat was gisteren.
Vandaag alleen koffie en op weg naar de Eglise Monolith, een in of uit, het is maar hoe je het bekijkt, rots uitgehouwen kerk die we zeker wilden bekijken, vreemd gezicht trouwens een glas in lood raam in een rots! Wij zijn op tijd maar de "portier" geeft een eigen invulling aan het begrip werktijd en heeft de poort gewoon gesloten. Wij lijken wel gevangenen die door de

tralies staan te gluren maar dan wel de verkeerde kant op.
Wij gaan dus zonder de Eglise echt gezien te hebben op weg. Vanaf Aubeterre voorbij St Aulaye is het alleen bos, bos en nog eens bos, een prachtige omgeving "fôret de la double".
Als we langs "le petit Laurent" rijden ga ik erheen, want ze verkopen hier zo lees ik op de borden langs de weg zelf gemaakt appelsap en dat lijkt me wel wat, de oprijlaan voert naar een aftandse schuur die ik omzichtig benader. Binnen is het, tegen al mijn verwachting in, werkelijk afgeladen met allerlei vruchten in bakjes, al of niet in de koeling, frambozen, bos- en zwarte- en nog meer andere bessen. In kisten gele- en witte perziken in verscheidene grootte en allerlei andere landbouwproducten, aardappelen groenten noten en meloenen. Maar dan tegen de wanden oneindige rekken met allerlei soorten jam, sap en vruchten op sterke drank.
Op de step neem je niet veel mee dus pak ik twee van de grote gele perziken en leg ze bij de kassa op de weegschaal, de jongen erachter vraagt of dit alles is, ja knik ik enigszins beschaamd, hij geeft ze me in de handen en zegt het is goed zo. Van oor tot oor glimlachend loop ik zonder te betalen naar C' die buiten is gebleven en we eten er één samen op, maar wel dubbel lekker dus!
Even later rijden we door een vreemd stuk begroeiing (helaas hebben we hier alleen een wazige foto van), de bomen lang en dun, staan links en rechts van de weg en buigen boven de weg naar elkaar toe, zo ontstaat er een soort levende tunnel. C' zegt me te stoppen en maakt een foto van me, ik sta stil en luister, ik hoor niets, echt niets....een vreemd gevoel geeft het. Als we verder rijden in deze stilte maken onze banden zelfs kabaal op het wegdek.
Bij le Pizou moeten we linksaf maar we gaan rechtdoor naar de camping l'Ecluse in St. Antoine s- l'Isle, alleen om te kunnen slapen ruim vier kilometer extra en dat in een niet zo fijne omgeving, we zitten hier tussen een pony ranch rechts en een riviertje links vlak naast de camping opgesloten, met muggen en vliegen in erge overvloed, kwestie van de tent maar zeker de slaaptent dichthouden, omdat we onderweg en ook op de camping niets meer konden kopen eten we de restjes van wat we nog hebben, kaakjes en de andere perzik, we douchen onszelf en wassen de weinige kleren die vuil zijn en kruipen snel NIET onder de wol want we houden onze broek en T-shirt aan zodat we alleen als het koud wordt onder de zweetslaapzakken moeten gaan liggen.

woensdag 18 juli "honde begeleiding"
's Morgens om acht uur op en vliegensvlug, wat hier geen leuke woordspeling is, de boel inpakken en wegwezen. Nu zien we de omgeving beter dan gisteren toen we de weg naar de camping zochten. Het maïs wat ons de laatste kilometers langs de weg vergezelt is meer dan mens hoog, in tegenstelling tot in Nederland volgens mij waar ik altijd eroverheen kan kijken. Er bestaan zelfs speciaal aangelegde doolhoven in maïsvelden maar dan wordt dit een ander verhaal.
We stoppen in le Pizou voor de ochtendkoffie, trouwens zonder die koffie zou ik Cil' niet verder mee krijgen denk ik. Om de hoek van de bar is de bakker en de bakkerij zit aan de winkel vast, de bakkerij staat open en de bakker himself, niet moeders mooiste, heeft een bril met "Freek de Jonge sterkte" maar dan wel met "Lee Touwers' grootte", stel je dat maar eens voor! Volgens mij nog een wonder dat hij het brood in- en zeker uit de oven kan krijgen. (ik durf niet, en kan het trouwens ook niet in het Frans, te vragen of hij een hulpje heeft)
Het brood, de pain au chocolade en de croissants zijn echt heerlijk. Deze spullen eten we gewoon in de bar op, dat zag ik iemand doen en de eigenaar vond het best dus waarom niet.
Er komt een prototype "hangoudere" binnen, hij schudt iedereen de hand en ons ook (dit is nog niet eerder gebeurd maar wel heel fijn)
We stappen op en rijden dus redelijk vroeg door de voorbijglijdende dorpjes, dorpjes waar altijd als we langsrijden wel ergens een hond blaft en/of achter het hek meeloopt en zo gebeurt het dat "Ralph" een jong volwassen mannetje, zelfs voor een leonberger van flink formaat, blaft en op ons afkomt, maar het hek staat een klein stukje open. De bazin roept hem en probeert hem met koekjes te lokken, maar Ralph ziet zijn kans schoon, wurmt zich door de opening en dendert naar buiten en met ons mee, eerst het dorpje door, hij hoeft niet eens echt door te draven om ons bij te houden, zelfs als hij regelmatig stopt om zijn terrein af te pissen, hij loopt zeker een kilometer of twee met ons mee en wordt dan afgeleid en blijft achter.
Al dagen zien we het aantal wijndruivenranken steeds groter worden maar nu we St. Emilion naderen is het alleen wijndruivenstruiken wat we zien. In een boekje las ik dat de wijndruivenboeren aan het begin van elke strook druiven, een rozenstruik planten omdat deze eerder luizen heeft dan de druiven, zodat ze daarop kunnen anticiperen, maar ik heb er nog geen gezien. Na 26.281 wijndruivenstruikenstroken zien we dan eindelijk de allereerste rozenstruik staan.
We stoppen in Montagne en eten overheerlijke salade in restaurant: Les Marroniers.
De camping "Domaine de la Barbanne bij St. Emilion is voor onze begrippen erg duur, er is wel een gratis zwembad, meertje met waterfietsen, 's avonds is er aperitiefjes proeven en line-dancing Franse hillbillie stijl. 's nachts regent het licht 34km

donderdag 19 juli "circus voorstelling aan huis"
Redelijk geslapen, het enige probleempje van een slaaptent met dicht muggengaas is, dat als er eenmaal een mug binnen is, zij ook niet meer naar buiten kan en je dus na je gestoken te hebben ook zoekende naar de uitgang wakker houdt met gezoem. We zitten beiden duidelijk niet goed in ons vel vandaag en gaan verder richting St. Emilion, een overprized Ville waar we zeker nu geen interesse in hebben. Verder naar Branne waar, als we net zitten twee Nederlandse jongens die ook op weg zijn binnenkomen, een klein kopje koffie loopt uit tot ruim een uur gezellig kwebbelen. De wijnranken worden hoger en het zijn net heggen die goed geknipt zijn. De temperatuur stijgt flink en we zijn blij dat Cadillac niet zo ver meer is en dat de rest van de rit ernaartoe door het bos gaat. In Cadillac koop ik brood en twee berliner bollen met abrikoosvulling. De camping municipal ligt aan de Garonne (je ziet hem niet maar hij is er wel) en de beheerster van de camping is in geen velden of wegen te bekennen, blijkt later dat ze een combifunctie als kassière heeft bij het zwembad dat ertegenaan gebouwd ligt. De wasruimte is overdekt maar open en onze medekampeerders, een flinke groep circuskinderen ligt op ons moment van aankomst in dat zwembad maar druppelt ineens de campsite op en voor het eten is het blijkbaar oefentijd, diabolo's kegels borden op paaltjes, balletjes aan touwtjes, you name it, alles vliegt door de lucht, er is zelfs een trapeze opstelling al hangt het zitstokje hooguit tachtig centimeter boven de valkussens, ik kijk naar alle beweging en het lijkt wel een mierenhoop, speelden wij vroeger cowboy en indiaantje, er staan hier meisjes een circusact op te voeren voor schijnbaar publiek met kniebuigingen, pasjes en overgooien van kegels naar elkaar, het ziet er echt en prachtig uit, ik wed dat ze mij niet eens zien zo gaan ze op in hun act.
Dan onze act, kleren wassen, uitwringen (T-shirt is ondertussen drie maten groter geworden) en drogen tussen twee grote boomstammen aan vijf aan elkaar geknoopte scheerlijntjes. Als C' gaat bellen buiten de camping hang ik haar telefoon aan het stopcontact in de open wasruimte om op te laden.
De circusartiesten gaan aan tafel en hoewel ze best heel druk zijn gaat het er gestructureerd aan toe, ik heb mijn walkman opgezet en ga tegen een muurtje aan zitten vanwaar ik de camping overzie als ik niet met mijn ogen dichtzit.
Na het eten doet ieder zijn bord in de ene bak, bestek in een andere en beker in de derde, ondertussen kakelen ze er stevig op los. Een heel stel loopt met die afwas naar de wasruimte
en als ik even later de telefoon weg ga halen staat een stelletje ervan te gluren wat er aan dat draadje uit het stopcontact bungelt, ze komen er niet aan maar willen zien wat het is als ik het weghaal. Als C' uitgebeld is wast ze haar haar en gaan we Cadillac bekijken, de peillat met de waterhoogten van de Garonne overstromingen in de laatste honderd jaar in Porte de la Mer is indrukwekkend, Cadillac zelf niet, veelal grijs en somber maar dan lopen we door een straatje waar de bewoners duidelijk de situatie willen verbeteren, schone opgeknapte muren en geverfde panelen etc. We zoeken een restaurant en die waar we gaan eten mogen we niet buiten voor de deur op het terras zitten, dat zal toch niet aan onze kleding liggen? de ober ziet er bijna net zo uit als ik, alleen iets schonere kleding maar niet veel anders, de bediening is naadje maar het eten geweldig. 's nachts regent het met tussenpozen, veel onweer gedonder en bliksem, een prachtig geluid zo aan de rivier. We plannen vroeg op te staan om de hitte voor te zijn want we moeten een flinke afstand afleggen, zeven uur op dus.

vrijdag 20 juli "tegengangers"
Dat was de planning, negen uur stopt het met regenen en gaan we er eindelijk uit, de stop is echter tijdelijk, in de miezer pakken we alles en ook de tent nat in en rijden door Cadillac om koffie, brood en water te scoren voor de lange dag die voor ons ligt. We rijden over een smalle brug de Garonne, met oevers als een strand, over en in Landiras stoppen we voor brood, kaas en banaan, hier plannen we om de steps in de plaatselijke bron te dompelen en zodoende lekke banden te voorkomen (lees T's stukje hieronder). De tocht van Landiras tot Pissos gaat helemaal door bos. Ons plan om in Guillos koffie te drinken mislukt omdat er niets open is. Louchats brengt ons koffie en lekkers in de vorm van Isle Flottante, dunne vanillevla met een soort marshmallow erop honing en amandelschaafsel (in de hoop dat ik geen culinaire specialist voor de hoofd stoot met mijn beschrijving).

Voor Mousty ontmoeten we de Broersma's, een vrolijke stel die komen van waar wij naar toe willen en zo de tocht achterstevoren doen, net als Herman Vuijstjens die dit beschrijft in zijn boek "Pelgrim zonder God". Ze hebben goede tips voor ons over Spanje en zullen onderweg uitkijken naar mijn pet die ik verloren ben, een mooi livingston exemplaar met nek bescherming, die me op hele zonnige dagen goed van pas komt (kwam) en zo te horen worden dat er nogal wat. 65km.

~~~~'What a WONDERfull world' Vrijdag 20 juli;

In Retis is een bron die genezend werkt voor huidziekten. Ik zou zeggen; stuur een flesje op...altijd handig! Maar meneer Braam denkt daar anders over; hij wil de step erin gooien opdat ze geen lekke banden meer krijgen. Werkt dat niet, dan kunnen ze volgens mevrouw Braam nog altijd naar Lourdes voor nieuwe banden!Vincent denkt - zoals altijd - druk mee en oppert dat de oude luchtbedden er ook maar ingegooid moeten worden. Cil reageert vervolgens weer met een sms-je dat dat een gemiste kans is, want die hebben ze al weggegooid...wel heeft A nog versleten onderbroeken...??? Tja, misschien heeft al dit slap geklets toch nog z'n vruchten afgeworpen... want de steps vliegen steeds vlotter over de wegen heen! De bandjes doen hun werk... Er worden 65 kilometers gemaakt (wel op de vlakte,maar de benen worden duidelijk sterker). Maar vandaag is er echt sprake van een adrealine kick; 89 kilometer! Ennn....Albert en Cil kunnen in Dax in een refuge terecht. Dat is speciaal, gratis, voor pelgrims. De sleutel werd overhandigd door een duitser, die hem weer van de koster had gehad. Prachtig toch?! It's just a WONDERfull world...
~~~~~~

zaterdag 21 juli "we gaan als een kogel"
De camping bij Pissos is in de bossen en 's nachts is het koud, erg koud, we liggen beiden te wachten tot het een beetje licht wordt en we weg kunnen, zeven uur schieten we eruit en in een half uur hebben we gedoucht en zijn we onderweg naar koffie maar vooral warme koffiekopjes om vast te houden aaaah. Richting La Bouheirre gaan we en onderweg zien we, het Nederlandse stel die ook op de camping stonden en een gedeelte van de tocht doen, gelukkig een afslag naar rechts maken want die afslag hadden we zonder hun oplettendheid zeker gemist, alles is grijs en grauw.
Eindelijk na veertig kilometer (het is dan pas 13:00uur) komen we in Onesse et Lahara, waar een Française, woonachtig in de Pyreneeën, haar sokken op het terras zit te drogen, de bar heeft niets te eten en dan mogen we onze eigen voorraad op het terras opeten. Het is nog vroeg dus we besluiten verder te gaan naar Piliou, deze camping heeft volgens de beschrijving een oprijlaan van 1,7km maar blijkbaar missen we het bord en de ingang want als we doorrijden naar Taller en daar aan de Frans-Baskische barman ernaar vragen verteld hij vrolijk dat we dan vijf kilometer die kant op moeten, terug dus, teruggaan is uit ons woordenboek geschrapt en we bestuderen de kaart en besluiten van de officiële route af te wijken, we nemen de D150, deze blijkt wel druk maar we hebben een gang als een kogel, het lijkt wel heuvel af en wind in de rug. Na 89 kilometer rijden we Dax binnen waar het office du Tourisme gesloten is maar waar iets over Foch en tot 19:00uur staat, wij dus op zoek en na een minuut of acht staan we bij een bordje met pijl 'refugio' maar we kunnen het niet vinden en de Franse jongen die erbij komt geeft het na twee minuten op en rijdt door naar de volgende bestemming, dat zijn we niet van plan en C' loopt omhoog naar de kerk die er vlak bij staat, ik blijf beneden en ga de tuin in waar het bord hangt en klop op wat deuren, plots klinkt er vanachter een deur die de douche blijkt te zijn en stem en gerommel, een Duitser genaamd Xaver was ons voor en heeft de sleutel bij de kerk opgehaald, hij is alleen en er is plaats voor 4 in het huisje dat voor pelgrims bestemd is, het huisje is voorzien van keukentje, twee stapelbedden en schrijftafel. Als C' terugkomt ga ik een paar honderd meter verderop boodschappen doen, brood voor morgen hoef ik nog niet mee te nemen want de bakker is vanaf vijf uur open, logisch hij is toch wakker! Xaver is alleen op weg en heeft vandaag voor zijn doen ook een zeer lange tocht van 140km gemaakt, hij verteld van de afgelopen dagen waarin hij gezelschap had van een zeventig jaar oude Japanner en diens zevenentwintig jarige begeleidster, hij heeft al gegeten dus wij vallen aan op het verse stokbrood, emmentaler en 'zelfgemaakte' tomatensoep uit de magnetron, heerlijk. 's Avonds na douchen veel geklets en vin de migraine, hij heeft duidelijk last van de wijn, waarschijnlijk te weinig water gedronken na zijn monsterrit. In de nacht krijgt hij last van spierkrampen maar het is aardedonker in het huisje en een vreemde omgeving als je wakker schrikt en als hij probeert te gaan staan stoot hij zijn hoofd hard aan het bovenste bed en ligt ineens languit een beetje suf op de grond, ik aarzel even om 112 te bellen, wat als hij het loodje legt in ons huisje?

Zondag 22 juli "hij beweegt weer gewoon"
's Morgens is hij echter weer bij zinnen en haalt al vroeg brood, we eten samen en nemen afscheid. Na alles aan kant gemaakt te hebben schrijven we nog iets in het logies boekje en vervolgen onze weg uit Dax richting Peyrehorade. Het is zonnig en warm maar we hebben vooral last van de prestatie van gisteren, we proberen nog wat te eten onderweg in Bénesse les Dax maar het duurt te lang en we vertrekken naar Cagnotte om het daar te doen. De Baskische Fransen eten waarschijnlijk nog meer vlees dan de Fransen, op de menukaart in beide restaurants vandaag stond niets vegetarisch met uitzondering van de desserts. Zonder al teveel moeite maar wel wat hoogten komen we in Peyrehorade op de camping aan de snel stromende rivier Gave d'Oloron, hier ontmoeten we voor de eerste keer G.&M. die we nog veel vaker tegen zullen komen, na het werk ga ik een paadje naar de rivier zoeken en loop erdoor op de grote ovalen kiezels, voorzichtig want ze zijn glad en mijn mp3speler en portemonnee zullen het niet op prijs stellen onder water te gaan als ik mijn evenwicht verlies of uitglijd, het stroomt wel heel snel in het midden maar aan de zijkant is het heerlijk en een tractatie voor mijn voetjes. We wachten met weggaan omdat er op het kantoor een briefje hangt dat aanmelden tussen vijf en zes uur kan maar er komt niemand en we lopen naar Sorde L'Abbaye om te eten en naast ons komt een Frans gezin zitten, de man praat Frans maar klinkt echt als een Spanjaard. Vrolijk lopen we weer terug naar onze tent die tussen de sanitair ruimte en een paar "verkenners", zal ik ze maar noemen, tenten in staat. Ze lopen af en aan, jongens en meiden door elkaar, veel en hard gepraat maar het is een vrolijke boel. 's Nachts regent het af en toe een beetje maar om acht uur stopt het, met zachtjes regenen bedoel ik en dat is volgens mij een goede reden om er niet uit te gaan.

Maandag 23 juli "in het klooster"
C' denkt daar gelukkig anders over en ik kan het een beetje rekken maar zal toch toe moeten geven aan de reisdrang. Zoals we vaker doen als het regent, nemen we eerst alle spullen en dan de tent mee onder de overkapping bij de wasruimte en ruimen daar alles op. Degene die de camping financiën regelt is er ook, we hebben gisteren gewoon een plekje voor onze tent gezocht en nog niet betaald misschien is ze daarom een beetje nors of ze voelt zich schuldig omdat ze er gisteren niet was, wie zal het weten. We wachten een beetje maar droog wordt het niet dus we rijden naar het tentje waar we gisteren gegeten hebben en drinken koffie met G.&M. die hier ook even schuilen, op zijn advies bezoeken we de kerk van de Abdij hiernaast. Zonder aanwijsbare reden schiet ik vol en met tranen sta ik in de kerk die flink gerenoveerd wordt. Het blijft regenen en na een uur of twee schieten we een klein café in waar we ontbijten met heerlijke eigen gemaakte kiwijam getoast stokbrood (want de bakker is dicht verontschuldigt ze zich). De vrouw is erg aardig. De w.c. is als een troon op drie treden hoog en in het gangetje ervoor staat links en recht op de muren een levensgroot gedicht geschreven. We gaan verder en dan is de weg afgesloten en omgeleid, met deviation hebben we slechte ervaring en stappen stoer over de puin hopen, langs graaf- en freesmachine om maar niet van ons geplavijde pad (duidelijk met korte ei)af te hoeven wijken en ondertussen blijft

het errug regenen. Om me van mijn ondertussen opgebouwde negatieve associatie met regen af te helpen doet C' een NLP oefening met me, de erg regenachtige dag eindigt in St. Palais waar C' bikini met bijpassend rokje koopt, hier kloppen we aan bij het Franciscaner klooster waar we een kamer krijgen met twee eenpersoons bedden, douche en toilet. Er is feest in St. Palais en alle winkels zijn dicht behalve een schoonheidssalon en een kleding winkel. We eten een opgewarmd blik ratatouille en stokbrood van die middag in de keuken van het klooster tussen Fransen en Belgen en als ik opruim gaat C' bellen met thuis waar i en K wachten. Na mijn corvee haal ik haar op en drinken we oploskoffie, schuiven de bedden tegen elkaar om ze een paar uur later weer terug te schuiven.

Dinsdag 24 juli "tot de deur"
Wakker, douchen, opruimen, stokbrood jam en snel weer op weg, helaas regent het steeds genoeg om de regencape aan te trekken maar is het te warm om ze als het daarmee stopt langer aan te houden, dus aan-uit-aan-uit enz. We volgen onze route ook al zijn het hele kleine weggetjes die veel sneller zouden kunnen. Bij het Gibraltar monument moet ik even stoppen om een hond niet de gelegenheid te geven mijn kuit van vorm te veranderen, maatje 42 overtuigd hem van mijn overmacht. (nee ik heb m niet geschopt stoppen was genoeg). Vrij snel komen we in St. Jean Pied de Port, de doorgang door de Pyreneeën, erg toeristisch en evenredige prijzen maar niet te vermijden.
Bij het inschrijven krijg ik een ingelijst klavertje vier van MaryEllen die de leiding van het bureau heeft. We krijgen twee bedden van haar bij iemand die normaal alleen voetgangers neemt en ze drukt ons op het hart om niet te vroeg naar haar toe te gaan want voetgangers hebben nu eenmaal altijd voorrang op fietsers. De Nederlandse refugio is helaas al vol, dat wisten we want C' had 's morgens al gebeld. We gaan op zoek naar het postkantoor waar we spulletjes in ontvangst nemen die ze ons van thuis opgestuurd hebben, zo hoefden we die niet de eerste 2 etappes mee te sleuren, we kijken ook om overbodige kleren terug te sturen maar de kleinste verpakking kost al 25 euri en dat is me teveel en als we een uurtje later wat gaan drinken ontmoeten we twee op weg naar huis gaande Nederlanders O. uit Kromme Horn, we praten wat en ze besluiten dat ze onze spullen wel mee willen nemen en daarvandaan opsturen, dat is een stuk beter geregeld zo...

C. met MaryEllen voor de deur van het infocentrum in St Jean Pied de Port.

foto's onderweg op YouTube gezet

lees verder ==> Woensdag 25 juli. de dag dat we Spanje inreden.

klik hier om naar de steptochten in Rotterdam te gaan